Het glas valt, ik schrik en plotseling is alles stil. Verlamd staar ik naar de grond. Het duurt even voordat ik in beweging kom. Dan pak ik met mijn blote handen de scherven. Ik voel en zie ik mijn handen in een soort vertraging en haarscherp. Ineens is er geen gehaaste toestand meer. Geen trein die ik hoef te halen. Ik ben tot stilstand gekomen door het rinkelen van de scherven.